Bądź sobą!

Myślę, że naprawdę zrozumiałam, co to znaczy być sobą, kiedy trafiłam do wieluńskiej grupy PaT. Tam spotkałam ludzi, którzy kompletnie nie wstydzili się przedstawiać emocji na scenie. Prawdziwych emocji, realnych, swojego prywatnego płaczu, prywatnego dramatu, przerażenia. Poza sceną ci sami ludzi byli zbieraniną zupełnie różnych osobowości, ale łączyło ich jedno- żadne z nich nie udawało i nie udaje kogoś, kim nie jest. Nie ma takiej potrzeby, są fantastyczni właśnie tacy, jacy są. Właśnie dlatego, że nie wstydzą się swojego gadulstwa, poczucia humoru, tego, że są spóźnialscy, uparci, głośno się śmieją lub mają piegi. Nie ma się czego wstydzić- tacy właśnie są. Nie wstydzą się, że kochają sport, historię, dziewczynę, matematykę lub Boga- tak po prostu jest i nikt nie ma nic do tego. Można ich lubić, albo nie, akceptować ich wybory lub się z nimi nie zgadzać- ale świat nie ma prawa ich zmienić.

Ludzie często mówią "jestem sobą", ale po cichu i tak próbują dostosować się do modnych wzorców postępowania czy wyglądu. Sama z resztą bardzo długo tak robiłam, dopiero niedawno się tego oduczyłam, choć wciąż miewam gorsze dni i zdarza mi się pomyśleć na widok jakiejś osoby "chcę być taka, jak ona". Dopiero potem dociera do mnie, że w życiu przecież nie chodzi o to, żeby być wiecznie czyimś lustrem. Starając się odgrywać czyjeś role, nie pokażemy światu własnej. Każdy ma swoje wady i zalety, to normalne, nikt nie jest idealny. Nie wstydźmy się tego, jacy jesteśmy! Każdy z nas jest inny, zupełnie wyjątkowy, choć z pozoru- zwyczajny. Wielką frajdą jest poznawanie różnorodnych ludzkich osobowości, a sami sobie to zabieramy, tworząc jakieś pseudoidealne wzorce, do których dążymy. Czym innym jest praca nad sobą, a czym innym-chęć drastycznej zmiany swojej osobowości bez akceptacji naturalności. Nigdy nie będziemy wszyscy tacy sami, wszyscy tak samo idealni, bez rysy, bez skazy. Może czas zaakceptować naszą indywidualność?
Miłej soboty, pozwól światu poznać i pokochać cię właśnie takim, jaki jesteś!:-)